Her er ditt liv! (-til no)

Kva er so mi medisinske historie? For å ta mi diagnose fyrst: eg har "en svært høygradig hørselssvekkelse med høreterskel omkring 95 db i talefrekvensomårdet". Reint grafisk kan høyrsla mi framstillast slik:




Dette er altso det eg høyrer utan høyreapparat. Grafen tolkast slik: dess lenger du går til høgre på x-aksen (herz) dess ljosare vert lydane, og dess meir desibel (oppover på y-aksen) må det til for at eg skal kunne høyre/ oppfatte lyden. Ein normalt høyrande person vil ligge omlag 0-20 db, for å oppfatte lydar. Normal tale ligg omlag mellom 65-75 db (hjå GN Re Sound har dei forresten ei "framifrå" framstilling av den velkjende talebananen).

I tillegg seier diagnosen at dette er medfødt. Det siste punktet kan nok drøftast. Både mine kjære foreldre og besteforeldre har bestemte oppfatningar om at eg kunne høyre fram til eg var 2 år. I snitt er det rundt denne alderen at diagnosen vert stilt, men med dagens teknologi kan dette skje allereie hjå nyfødde born. Når eg seier at det kan drøftast, so er det fordi det knyttar seg uvisse til kor mykje eg reint faktisk høyrte fram til denne alderen.

Frå om lag 1983 (Jurij Andropov si tid) og fram til no (Dimitrij Medvedev "si tid") har eg nytta høyreapparat på begge øyret. Eg har nytta minimalt med teiknspråk, eg har hatt eit høyreapparatbatteriforbruk på omlag 4000 stk, eg har øydelagt ei mengd høyreapparat pga kontakt med vatn (til dømes å dette ut i vatnet frå ein kano på ymse ferieopphald på Sørlandet), eg har utvikla eit lidenskapleg tilhøve til FM og teleslynge og eg har vorte nytta som "tolk" for å munnavlese kva fotballspelarar eigentleg seier til dommarar i kampens heite (Harald Martin Brattbakk si legendariske og nådelause utskjelling av ein Ungarsk linedommar i CL-kampen mot Inter Milan 2002 står som eit av mine høgdepunkt. Midtvegs i fyrste omgang brølte han: "No ska det værra likhet for loven!").

Slik var altso stoda frå eg var 2 år og fram til 27 år. Rundt påsketider i fjor oppdaga eg at venstre øyret ikkje var heilt som det hadde vore. Rutinemessig skifta eg då batteri, men konstaterte at det ikkje var noko hjelp i. Etter litt fram og tilbake fann eg ut at det var på tide å ta turen på Haukeland og få det sjekka. Me konstaterte kort og greitt at det var eit fullstendig høyrselstap på øyret, i mellomsjiktet på x-aksen. Med andre ord eg var i ferd med å verte døv på venstre øyret. Å vere døv er kort og greitt ikkje det same som å vere tunghøyrt. I det eg gjekk ut or døra på Haukeland hadde eg nok allereie fatta ei avgjersle om å ta CI-operasjonen.

Her må me bryte kronologien litt og gå attende 4 år til hausten 2004. Allereie då fekk eg tilbod om ein CI-operasjon. Eg gjekk med på å undersøke om eg i det heile teke var kandidat for ein slik operasjon. Undersøkinga består av fire punkt (og her legg me sjølvklårt til grunn at ein har behovet fyrst, med andre ord er tunghøyrt eller døv):

1. CT-skanning
2. MR
3. Hørselstest
4. Hørselsnervetest

Dei to fyrstnemnte testane er for å sjekke om det ligg nokre innvendige hindringar som brusk og anna som kan komplisere operasjonen. Dei to siste er for å teste kor intakt hørselsnerven er. Dersom denne er øydelagd/ avriven er det vanskeleg å gjennomføre ein CI-operasjon. Resultatet var positivt og eg fekk innkalling til operasjon. Eg takka likevel nei.

Kvifor? Ganske enkelt, og dette er noko eg deler med fleire, ein veit kva ein har, men ikkje kva ein går til. Då eg i 2008 fekk konstatert at høyrsla var svekt på venstre øyre, var det derimot enklare å takke ja til eit slikt tilbod. Då stod det klart føre meg at venstre øyre aldri ville verte slik det eingong var, og at det på sikt mest truleg også ville verte verre.

Derfor sit eg no i skrivande stund med ein elektrode inn i det indre øyret og ein mikro-chip på innsida av hovudet mitt medan eg ventar på lydtilkoplinga den 15.Mai 2009.