Eit døgn med CI

Det er godt over eit døger sidan eg vart aktivert :) Det er tid for å gjere seg nokre oppsummerande tankar om korleis det har gått so langt. På førehand har eg høyrt (sic) og lest om korleis andre har oppfatta dei fyrste lydane. Sauebjøller, kyrkjeklokker og mikke mus stemmer er gjerne dømer som går igjen. For meg er det ikkje slik, men eg skal innrømme at eg kjenner meg litt igjen i den måten å skildre lydane på. Men lat oss no fyrst ta starten:

Eg troppa opp på Haukeland 0930 og vart møtt av Audiopedagogen. Ho ba meg om å setje meg god til rette, for me skulle sitje lenge og stille opp og ned på lydane. Fyrst testa me elektroden for å kontrollere at alle punkta fungerte, noko dei også gjorde (denne testen vart også gjort under operasjonen, men det hugsar eg heldigvis ikkje då eg låg i den djupe svevnen då). Deretter var det stilling av lydane. Om eg ikkje hugsar heilt feil så nytta me oss av fem kanalar (av i alt 22).



Kanalane er i dette bilete skildra som dei svarte strekane/ felta. Dess lenger inn i cochlea/ sniglehuset elektroden og ditto kanalen ligg dess ljosare vert lyden. Det me jobba med i går var å finne eit passande og behageleg lydnivå på dei 5 kanalane som vart aktiverte. Her tek må eg skunde meg å legge til at det kan vere at alle kanalane allereie no er aktiverte - eg skal spørje audiopedagogen om dette på tysdag då det er ny "mapping" då. Men kvifor ikkje berre guffe på og setje alt på maks spør du kanskje? Jau det er fordi det ikkje har noko effekt i forbetring av lydforståinga. Sagt på ein anna måte: hjerna vil då få for mykje data og signal å tolke/ handsame at eg ikkje vil kunne lære å høyre dei nye lydane. Og då er me komen til mi eigen forståing av lydane so langt:

Det fyrste som slo meg i det me gjekk "live" på lufta med apparata på var at det høyrest ut som rommet vart fyllt av sirissar denne velkjende lyden som me høyrer i meir sydlege strok. Dette gav seg litt etter kvart som eg nytta apparatet meir. Som nemnt over so kjente eg meg litt, men ikkje heilt igjen i påstandane om at alt høyrest ut som sauebjøller. For meg høyrest det meir ut som slike små bjøller som gjerne er festa på hovudet til ein narr eller bjøller som gjerne er festa til barneleikar. Og då meiner eg at alt høyrdest slik ut. Men dette var vel og merke slik det var i byrjinga kanskje den fyrste timen. Etter kvart vart det lettare å skilje lydande frå kvarandre (nokre var ljosare enn andre) vel og merke viss eg viste kva lydkjelda var for noko. Korleis kan du då forstå kva folk seier? Svaret er kort og greit: du forstår ikkje kva folk seier.

Ein kan saktens byrje å lure på kva som er poenget då? Poenget er at eg no må eg ta tida til bruk. Utfordringa no er at hjerna må lære seg å tolke dei nye lydane omkring meg (omgjevnadlydane). Eg må verte i stand til å skilje lyden av rennande vatn frå springen og knitringa av aluminiumsfolie (noko eg har klart på det noverande tidspunkt). Deretter vil det verte mogleg å kunne forstå tale.

Var det dette eg hadde venta meg? Både ja og nei. At det var noko annleis enn kva eg hadde opplevd på førehand seier seg sjølv at det må ein vente. Men eg hadde kanskje ikkje venta meg at det skulle vere vanskeleg å skilje lydane. Meir om dette over helga. No skal eg på Stadion og sjå Brann-Start, men då utan apparatet på. Det lyt vere grenser for kor mykje ein skal utsetje hjerna for!

Ha ei framifrå 17.Mai-feiring!